Nadwzroczność, inaczej hipermetropia, hiperopia, lub dalekowzroczność, występuje gdy w stanie rozluźnienia akomodacji:
• długość osiowa gałki ocznej jest za mała w stosunku do mocy skupiającej oka – nadwzroczność osiowa, oko jest za krótkie,
• moc skupiająca oka (moc rogówki i soczewki), , jest za mała w stosunku do długości gałki ocznej – nadwzroczność refrakcyjna.
Dalekowzroczność – czym się charakteryzuje?
W obu tych sytuacjach, , równoległe promienie świetlne Wpadające do oka nie skupią się na siatkówce, tylko za nią. Powoduje to powstanie niewyraźnego obrazu. Nadwzroczność można skorygować za pomocą plusowych (skupiających) soczewek okularowych lub kontaktowych.
U osób młodych oko dalekowzroczne będzie kompensowało sobie wadę refrakcji napinając akomodację. Oko akomodując zwiększa swoją moc refrakcyjną (zwiększa się moc łamiąca soczewki), dzięki czemu wyraźny obraz przesuwa się na siatkówkę, a osoba nadwzroczna uzyskuje ostry obraz obserwowanych przedmiotów. Wykorzystywanie akomodacji do korekcji hipermetropii jest skuteczne tylko w przypadku niewielkich jej wartości i może skutkować chociażby większym zmęczeniem oczu podczas pracy z bliska. Nadmierny wysiłek akomodacyjny może zakłócać widzenie obuoczne, wywołać tzw. zeza akomodacyjnego16 oraz objawy astenopii, tj.: ból, pieczenie oczu, łzawienia, zaczerwienie oczu, zmęczenie po pracy z bliska, obrzęk okolic oczu.